Bands will never die!

-en het lot van Stroomhuis

Hey,

Helaas ging mijn interview met EDLP, die ik in mijn vorige nieuwsbrief noemde niet door. Maar gelukkig hebben we een nieuwe afspraak in de agenda’s gezet in November.

Afgelopen donderdag werd de Eindhovense muziekscene opgeschrikt door het nieuws dat de coolste, meest underground venue van deze Rock City was afgebrand. Ik was bezorgd om de huiskat, maar die heeft het gelukkig overleefd en maakt het goed. Minder goed maken het de apparatuur en spullen die daar lagen en het pand zelf. Gelukkig is er een crowdfund actie en zijn er allerlei benefiet acties georganiseerd. Zo neem ik bij Pigmental Tattoos een Stroomhuisje tattoo waarvan de opbrengst ook naar de crowdfund gaat.

Vanuit Eindhovenrockcity berichtten we over deze vreselijk brand hier. Een uitgebreide terugblik van mij en de andere medewerkers van Einhovenrockcity.nl komt later deze week online. Laten we hopen dat de lokale underground scene er de schouders onderzet om met een mooi nieuw alternatief te komen.

Er was ook aandacht voor het Stroomhuis bij NRC en de Effenaar.

Ik haalde afgelopen week mijn review achterstand een beetje in en interviewde Sander van Skroetbalg.

Een opmerkelijk nieuwsbericht in de landelijke media zorgde er ook nog voor dat ik een exclusieve column schreef die je in deze nieuwsbrief kunt lezen.

Komende week is ook een drukke! Ik ga niet alleen Alien Ant Farm en CKY bekijken in de Effenaar maar ook genieten van de feministische black metal band Witch Club Satan in de Groene Engel.

Bands will never die!

Het kwam voorbij terwijl ik een hap van een vegetarische loempia nam, gezeten naast mijn zwager. Ik geloof bij RTL Boulevard of zo, in ieder geval zoiets wat ik nooit kijk. Het feit dat er in de hoogste regionen van de hitlijsten geen bands meer staan. De Volkskrant schreef daar afgelopen week een mooi artikel over. Ze verwijzen naar Engelse schrijver, comedian en BBC-presentator Richard Osman die wist te vertellen dat in de eerste helft van de jaren tachtig  147 weken lang een band op nummer 1 van de Engelse hitlijsten stond.  Begin jaren negentig nog 141 weken. Begin jaren (20)20 nog maar 3 weken. In de Nederlandse top 40 staan momenteel twee echte bands genoteerd: Coldplay en Linkin Park. Kortom, het zou er op lijken dat de ‘band’ ten dode opgeschreven is. De eerste drie redenen die Volkskrant journalist Robert van Gijssel opsomt laten zich raden door iedereen met een beetje verstand van de muziek scene. De muzikale smaak is veranderd en bands zijn duur want hey, je moet een  hele groep mensen laten reizen en uitbetalen. De derde reden vond ik wat opmerkelijker. Volgens het artikel is het makkelijker jezelf als persoon dan als band te promoten.

Inderdaad, de grote sterren van dit moment zijn solo-artiesten en DJ’s. Daar zit af en toe zeker nog wel wat leuks tussen. En power to creatieve singer-songwriters die nog eerlijke muziek weten te maken en daar nog mee weten te scoren ook. Maar als jij dit artikel leest luister je vast zelden naar die grote artiesten. Onze geliefde scene, de meer underground, alternatieve heavy muziek scene bestaat met name uit bands. Solo acts zijn er maar weinig. En als die on tour gaan hebben ze doorgaans een hele band bij zich.

Wij zien nog graag een artiest daadwerkelijk zijn kunsten vertonen op het podium, live. We laten ons inspireren door een gitarist die we in een zaaltje zien musiceren om zelf ook een gitaar op te pakken. Veel liefhebbers van heavy muziek ontpoppen zichzelf ook als muzikant. We houden niet van muziek die via een USB door de speakers klinkt, slechts om de vocalist te begeleiden. We genieten ook van de romantiek van de tourende bands en de avonturen die ze meemaken. We lezen er graag over in biografieën. We eren de pioniers in de metal, we begrijpen waar de nieuwe muziek vandaan komt. We genieten er van om met andere gelijkgestemden gewoon in een hok muziek te maken. Het plezier van het samenspelen is belangrijker dan de kans op een hit. We houden gewoon van bands.

Onze smaak mag misschien ook wel wat evolueren, en de heavy metal en hardrock van weleer is uitgebreid met tientallen, misschien wel honderden substijlen. Nieuwe technologieën, invloeden uit andere genres hebben hun weg gevonden naar onze favoriete muziek. Maar de basis, een collectief van artiesten die met hart en ziel muziek maakt blijft. In tegenstelling tot de liefhebbers van popmuziek zou ik durven stellen dat onze muzieksmaak niet direct verandert, maar gewoon een beetje evolueert.

Als band heb je inderdaad meer kosten. Maar vergeet niet dat in het begin het vooral heel veel investeren is. En met meer man heb je meer investeringen. In die zin kan een band meer geld ophoesten dan een solo-artiest. Daarnaast zal een solo-artiest vaker mensen moeten inhuren voor artwork, engineering, et cetera. Veel bands hebben dit soort expertise zelf in de band, dat spaart toch ook weer kosten. Kortom, het is niet helemaal financieel kansloos.

Als het gaat om social media denk ik dat er genoeg voorbeelden zijn van bands die zich daar prima weten te etaleren. Neem een Ghost, Powerwolf, Slipknot, Dragonforce, Iron Maiden, GWAR of in eigen land Skroetbalg. Bands met een heel eigen identiteit die ze prima weten uit te dragen. Daarnaast zijn er genoeg bands met leden die vakkundig met social media omgaan op hun eigen social media. Neem Jeroen Camerlynck van Fleddy Melculy met geestige social media content. Het is altijd genieten om George ‘Corpsegrinder’ Fisher van Cannibal Corpse weer op social media te zien met gewonnen knuffelbeesten. Een band bestaat uit verschillende unieke individuen. En als die allemaal mooie social media content plaatsen bereik je daar dus meer mensen mee als band dan in je eentje. De kracht van het collectief.

Geloof ik dat bands in de Top 40 zullen komen, de komende paar jaar? Nee. Geloof ik dat de band altijd blijft in de heavy muziek? Zeker. En eigenlijk is dat het enige wat me interesseert.

Mijn werk afgelopen week

Review album Mystical Death

Review album Kat Von D

Review album Maatkare

Short and Heavy Reviews

Reviews die wat te kort en bondig zijn voor mijn andere publicaties, maar die ik je toch niet wil onthouden.

Something At Last – Trampled By The Life Outside

Wat een originele plaat dit Nederlands product. Begonnen als hobbyprojectje van Jasper van Gulik werden vocalist Bram Pronk en bassist Casper Houtepen aan boord gehaald om uiteindelijk dit album te maken. De stem van Bram doet me soms denken aan die van Face Tomorrow’s Jelle Schrooten, een enorm compliment. Het is moeilijk in een bepaald genre te vangen, maar bevat elementen van emo, indie, shoegaze en soms ineens wat post-hardcore. Melancholische, atmosferische nummers met af en toe een plotselinge gitaarexplosie. Bijzonder sterk album.

Oceans of Slumber – Where Gods Fear To Speak

Zonder twijfel is de grootste troef van deze band zangeres Cammie Beverly. Haar bereik is geweldig en ik durf te beweren dat ze één van de beste vocalisten in metal is op dit moment. Hun vorige album was een stuk softer, een muzikale richting die ten koste ging van hun Century Media contract. Met dit album, uitgekomen via Season of Mist, zijn ze terug met een heavier geluid. Drummer Dobber Beverly is de echtgenoot van Cammie en op één of andere manier lijk je dat te horen. Zijn drums lijken enerzijds tegengesteld aan haar zang, aan de andere kant gaan ze er op een magische manier helemaal mee samen. Precies zoals een goed huwelijk.

Skroetbalg – Geen Toeval

Het begon als lockdown-bezigheid en ontaardde in een succesvolle punkrockband met nu al meer dan honderd live shows op de teller: het Drentse Skroetbalg. Met dit album laten ze weer horen wat de sleutel is van hun succes. Perfect doordachte simpelheid. Meezingbare punk anthems in het straatje van Heideroosjes en Ramones met een vleugje Minor Threat en Peter Pan Speedrock en de humor van Fleddy Melculy. Nummers als Punkrock Is Terug en Altied Kwoad hangen lekker in het gehoor en zijn ondanks het dialect prima mee te schreeuwen. Je kunt bijna het verschaald bier en zweet ruiken als je deze plaat opzet. Voor een uitgebreider verslag, zie de review van mijn Rockportaal collega Cor Schilstra hier.

Live tips

Welke toffe live shows zijn er komende week?

22-10-2024 Effenaar Eindhoven: Alien Ant Farm + CKY (ik ben er ook, kom een biertje doen)

23-10-2024 dB’s Utrecht:  Nashville Pussy + Savage Beat

24-10-2024 Groene Engel Oss: Alkahest + Witch Club Satan (ik ben er ook, kom een biertje doen)

25-10-2024 Muziekgieterij Maastricht: Fu Manchu

25-10-2024 Little Devil Tilburg: Skroetbalg

26-10-2024 Muziekgieterij Maastricht: Samhain Festival (o.a. Amenra, Rotting Christ, 1349)

26-10-2024 Willemeen Arnhem: Dead Head + Ten Ton John + Megaseth + The Covenant

Best of the web

Kerrang had een leuk artikel over toegiften.

Hardcore Dad

Tot volgende week!

Via deze link vind je alle plekken waar ik nog meer te vinden ben.